Waarom de wereld Israël niet veroordeelt: geopolitiek, media, protesten in Den Haag en de opkomst van crypto

Waarom lijkt de wereld zo aarzelend om Israël te veroordelen voor zijn acties in Gaza en tegen Iran? Waarom wijst men vaak naar anderen als schuldige, terwijl Israël buiten schot lijkt te blijven? En waarom voelt de media soms oneerlijk in haar verslaggeving? Dit zijn vragen die raken aan een ingewikkeld en gevoelig conflict, dat draait om geopolitiek, geschiedenis en de verhalen die we elkaar vertellen. In dit artikel nemen we je mee in een duidelijke en menselijke analyse van waarom de internationale gemeenschap terughoudend is, hoe de schuldperceptie werkt, en waarom media vaak eenzijdig lijken. Bovendien kijken we naar een verrassende ontwikkeling: de rol van cryptocurrencies zoals Bitcoin en Tether in het bieden van hulp in conflictgebieden zoals Gaza. Waarom de wereld Israël niet veroordeelt Veel landen, vooral westerse zoals de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland, hebben een sterke band met Israël. Deze vriendschap is geworteld in gedeelde waarden, zoals democratie, en gaat terug tot samenwerkingen tijdens de Koude Oorlog. Deze nauwe banden maken het lastig om Israël openlijk te bekritiseren. Een veroordeling zou belangrijke strategische partnerschappen in het Midden-Oosten kunnen verzwakken. De Verenigde Staten steunen bijvoorbeeld vaak Israëls recht op zelfverdediging, waardoor kritiek op acties in Gaza minder luid klinkt. Het Israëlisch-Palestijns conflict is ongelooflijk complex. Beide kanten hebben daden gepleegd die als schendingen van internationaal recht worden gezien. Op 7 oktober 2023 doodde Hamas meer dan 1200 Israëli’s, een aanval die wereldwijd als terrorisme werd veroordeeld. Israëls militaire reactie in Gaza leidde tot meer dan 50.000 Palestijnse doden, wat veel kritiek opriep. Toch aarzelen veel landen om Israël te veroordelen, omdat ze Hamas’ acties zien als de aanleiding. Deze complexiteit maakt het moeilijk om één kant duidelijk als schuldige aan te wijzen. De recente Israëlische aanvallen op Iran in juni 2025 hebben gemengde reacties opgeleverd. Sommige landen, zoals Indonesië, spraken hun afkeuring uit, terwijl Qatar de aanvallen een “flagrante schending” noemde, maar opriep tot kalmte. Landen zoals Duitsland en Frankrijk pleiten voor terughoudendheid, uit angst dat het conflict uitgroeit tot een grotere oorlog met economische en humanitaire gevolgen. Deze angst voor escalatie speelt een grote rol in de terughoudendheid om Israël te veroordelen. Daarnaast is er een kloof tussen wat mensen vinden en wat regeringen doen. In westerse landen groeit de sympathie voor de Palestijnse zaak, vooral onder jongere generaties. Maar regeringen houden vaak vast aan hun strategische banden met Israël, wat leidt tot een verschil tussen wat het publiek wil en wat beleidsmakers beslissen. Protesten in Den Haag: een roep om actie tegen de oorlog in Gaza In mei en juni 2025 vulden tienduizenden mensen de straten van Den Haag tijdens de zogeheten Rode Lijn-protesten, een krachtige uiting van onvrede over de Nederlandse houding tegenover Israëls acties in Gaza en Iran. Op 18 mei 2025 trokken meer dan 100.000 demonstranten, gekleed in rood, van het Malieveld naar het Vredespaleis om een symbolische “rode lijn” te trekken tegen de oorlog in Gaza, die volgens organisatoren zoals Amnesty International en Oxfam Novib al meer dan 50.000 Palestijnse levens heeft gekost. Een maand later, op 15 juni, groeide de opkomst naar schatting 150.000 mensen, die niet alleen een einde aan de oorlog eisten, maar ook sancties tegen Israël en een stop op Nederlandse politieke en militaire steun. De protesten, die vreedzaam verliepen, weerspiegelen de groeiende frustratie over de Nederlandse regering, die volgens demonstranten te weinig doet om Israëls schendingen van internationaal recht aan te pakken. Premier Dick Schoof erkende de “ongerustheid, woede en frustratie” van de betogers en beloofde inzet om het lijden in Gaza te stoppen, maar critici, zoals arts Salih el Saddy, noemen dit onvoldoende zolang concrete actie uitblijft. Deze protesten versterken de roep om accountability en benadrukken de kloof tussen publieke woede en het regeringsbeleid, een spanning die ook de bredere discussie over Israëls rol in het conflict voedt. De perceptie van schuld: waarom het altijd iemand anders’ schuld lijkt Waarom voelt het alsof Israël nooit de schuld krijgt? Dit komt vaak door de manier waarop het conflict wordt voorgesteld. Media en politici beschrijven Israëls acties, zoals militaire operaties in Gaza, vaak als noodzakelijke reacties op dreigingen, zoals raketaanvallen van Hamas of de nucleaire plannen van Iran. Tegelijkertijd worden Palestijnse acties vaak als terrorisme bestempeld. Dit perspectief legt de schuld bij anderen, zoals Hamas, en maakt Israëls acties begrijpelijker voor veel mensen. De geschiedenis speelt ook een grote rol. Het verhaal van Israël, met de Holocaust en de oprichting van de staat in 1948, schildert het land af als een slachtoffer van existentiële dreigingen. Dit historische beeld kan het lijden van de Palestijnen, zoals de Nakba in 1948 (toen honderdduizenden hun huizen verloren) en de huidige blokkade van Gaza, naar de achtergrond duwen. Hierdoor zien sommige mensen Israëls acties als een strijd om te overleven, in plaats van als iets waarvoor ze verantwoordelijk zijn. Mensenrechtenorganisaties wijzen erop dat Israël vaak weinig verantwoordelijkheid hoeft te dragen voor acties zoals de uitbreiding van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever of de blokkade van Gaza, die het leven van miljoenen Palestijnen zwaar maakt. Dit gevoel van straffeloosheid versterkt de indruk dat Israël nooit ter verantwoording wordt geroepen, terwijl andere landen sneller worden bekritiseerd voor vergelijkbare daden. Media-bias: waarom de berichtgeving scheef lijkt Veel mensen vinden dat de media oneerlijk berichten over het Israëlisch-Palestijns conflict, vaak in het voordeel van Israël. Onderzoek wijst op drie belangrijke oorzaken: het negeren van Palestijns lijden, eenzijdige verslaggeving en druk binnen media-organisaties. Westerse media richten zich vaak meer op het verdriet van Israëli’s dan op dat van Palestijnen. Na de Hamas-aanval van 7 oktober 2023 werd veel aandacht besteed aan de 1200 Israëlische slachtoffers, terwijl de meer dan 50.000 Palestijnse doden in Gaza minder emotioneel werden belicht. Een studie toonde aan dat Amerikaanse kranten, zoals de New York Times, vaker Israëlische slachtoffers benadrukken en emotionele woorden zoals “massacre” gebruiken voor Israëli’s, terwijl ze neutrale termen gebruiken voor Palestijnse doden. Dit verschil in taalgebruik vormt hoe mensen het conflict zien. De verslaggeving is ook vaak eenzijdig. Media geven voorrang aan het Israëlische perspectief, deels omdat toegang tot Gaza voor journalisten moeilijk is, maar ook door keuzes van redacties. Palestijnse stemmen worden vaak later gehoord of helemaal weggelaten, wat de indruk wekt dat hun verhaal minder telt. Daarnaast ervaren journalisten druk om pro-Israëlische standpunten te volgen. Een voorbeeld is Michael Eisen, een journalist die werd ontslagen omdat hij empathie toonde voor Palestijnen door een satirische kop te delen. Dit soort gevallen laat zien hoe media-organisaties soms een bepaalde lijn afdwingen. Veel westerse media zijn in handen van eigenaren die sympathie hebben voor Israël, wat de berichtgeving kan beïnvloeden. Onderzoek toont aan dat grote Amerikaanse kranten al decennia een voorkeur laten zien voor het Israëlische standpunt. Sociale media bieden echter een tegenwicht door Palestijnse stemmen te versterken. Dit brengt ook uitdagingen, zoals de verspreiding van verkeerde informatie, wat het debat nog ingewikkelder maakt. Tabel: waarom media vaak pro-Israël lijken Reden Hoe het werkt Negeren van Palestijns lijden Media focussen op Israëlisch verdriet en negeren Palestijnse trauma’s, zoals de Nakba. Eenzijdige verslaggeving Israëlische verhalen krijgen voorrang, Palestijnse stemmen worden vaak genegeerd. Taalgebruik Emotionele woorden zoals “massacre” voor Israëli’s, neutrale termen voor Palestijnen. Druk op journalisten Journalisten riskeren ontslag, zoals Michael Eisen, voor empathie met Palestijnen. Eigendom van media Media in handen van pro-Israël groepen sturen de berichtgeving. Ongelijke vragen Palestijnen moeten Hamas veroordelen, Israëli’s worden zelden over beleid gevraagd. Manipulatie van steun Onbevestigde claims, zoals “Hamas onthoofdde 40 baby’s”, steunen Israël. De wereld aarzelt om Israël te veroordelen vanwege sterke geopolitieke banden, de complexiteit van het conflict en de angst voor een grotere oorlog. Het idee dat Israël nooit fout zit, komt voort uit de manier waarop media en politici Israëls acties als defensief voorstellen, versterkt door historische verhalen over slachtofferschap. Media-bias, die Palestijns lijden vaak negeert, speelt een grote rol in hoe we het conflict zien. Dit onderwerp blijft gevoelig en verdeelt mensen sterk. Alleen met nuance en aandacht voor alle kanten kunnen we dichter bij een eerlijke discussie komen. Crypto in conflicten: impact op wereldmarkten In conflictgebieden zoals Gaza, waar banken en infrastructuur zijn verwoest door oorlog, bieden cryptocurrencies zoals Bitcoin en Tether een hoopvolle oplossing. Initiatieven zoals CryptoForGaza.com maken het mogelijk om direct en transparant geld te sturen naar mensen in nood, zonder afhankelijk te zijn van traditionele banken, die vaak niet werken in crisissituaties. Deze technologie omzeilt bureaucratie en sancties, waardoor hulp sneller aankomt. Toch zijn er risico’s: cryptocurrencies kunnen worden misbruikt, bijvoorbeeld door groepen zoals Hamas voor illegale doelen. Dit stelt de crypto-gemeenschap voor een uitdaging: hoe zorg je voor humanitaire impact zonder de deur te openen voor misbruik? De spanningen in het Midden-Oosten, zoals de recente Israëlische aanvallen op Iran in juni 2025, hebben ook gevolgen voor de wereldwijde economie en de cryptomarkt. Conflicten in deze regio veroorzaken vaak onrust op traditionele markten, zoals stijgende olieprijzen, die inflatie kunnen aanwakkeren. Dit drijft investeerders naar veilige havens zoals goud of, steeds vaker, Bitcoin, dat door sommigen wordt gezien als ‘digitaal goud’ vanwege zijn gedecentraliseerde aard en beperkte aanbod. Maar de cryptomarkt is ook gevoelig voor schokken: een escalerende oorlog kan leiden tot snelle prijsdalingen als investeerders risico’s mijden, of juist tot stijgingen als vertrouwen in traditionele valuta afneemt door economische onrust. In de toekomst kunnen cryptocurrencies een grotere rol spelen in conflictgebieden, niet alleen voor hulp, maar ook voor het opbouwen van lokale economieën. In Gaza kunnen blockchain-systemen bijvoorbeeld microtransacties en peer-to-peer handel mogelijk maken, wat mensen helpt om hun leven weer op te bouwen. Tegelijkertijd kan de cryptomarkt zelf worden beïnvloed door deze conflicten. Een langdurige oorlog in het Midden-Oosten kan leiden tot strengere regels voor crypto, vooral als overheden vrezen dat digitale valuta worden gebruikt om sancties te omzeilen. Dit zou de groei van de markt kunnen vertragen. Aan de andere kant kan aanhoudende onrust het vertrouwen in traditionele financiële systemen verder uithollen, waardoor meer mensen en bedrijven overstappen naar crypto. Voor de crypto-gemeenschap is dit een kans om te laten zien hoe decentrale technologie niet alleen humanitaire oplossingen biedt, maar ook een alternatief vormt in tijden van wereldwijde instabiliteit. De toekomst hangt af van hoe overheden, investeerders en gemeenschappen omgaan met deze complexe dynamiek. Escalatie tussen Israël en Iran op de rand van regionale oorlog – consequenties voor crypto

Het bericht Waarom de wereld Israël niet veroordeelt: geopolitiek, media, protesten in Den Haag en de opkomst van crypto is geschreven door Immanuel Rodulfo en verscheen als eerst op Bitcoinmagazine.nl.